Rosalía...

reverdeces cada día tras a porta

a túa saudade é a noite dos tempos

e as verbas son

os illotes nun mar denso

limpa as bágoas do carraxe

e deixa que alumee a estrela na fronte

e nos beizos un cantar

Matria da Galiza e filla da esperanza

es a flor da soidade

dunha longa e escura, Noite de Pedra

que xamais acaba...

a túa é a nosa, Negra Sombra

que volve facéndonos mofa

e toda a señardade de séculos pasados

rómpenos os ósos

Ti, es o luceiro da alba

o referente histórico

que nos guía cara á loita

Rosalía...

flor da noite e filla da palabra

“Érguete, miña amiga,

que xa cantan os galos do día!”

Versos finais de Federico García Lorca do poema:

CANZON DE CUNA PRA ROSALIA CASTRO,MORTA

Poema publicado no libro "Penúltimo Acto" (grupo de acción poética) nome tamén do colectivo.

rosanegra