segunda-feira, 22 de fevereiro de 2010

Galiza


Terra amada, humillada, explotada...
berra rouca, xa está cansa
non ten quen chore por ela
non ten quen loite por ela
xa é emigrante, e forasteira
a súa lingua cheira coa podremia
de todo o mofo do tempo que aniñou na verba
e cortoulle o sangue...
cun arame de espiños para que morrera.
Terra amada...
atacada, ignorada
berra feble, xa está cansa
xa non ten quen chore por ela
nin quen loite...os seus fillos renegan
non hai causa, séntena allea...
e no silencio acubíllaa un paxaro azul
que voa coas ás do vento cara ao ceo
Galiza soña e adormece, un longo soño
de treboada e inferno.
Durma terra amada!...
non colo da saudade e da esperanza.

rosanegra

Sem comentários:

Enviar um comentário